Blikken in de wereld van een fantastisch verteller

De loutering van Midwinter, Modus Operandi

Omgekeerd (Midzomer)

Ik houd van dingen omkeren, dingen anders doen dan de meeste mensen ze normaal vinden. De bovengemiddeld oplettende lezer ziet dit terug in mijn hoofdfiguren, maar voornamelijk in de keuzes die zij maken – of worden gedwongen te maken.

Er ontstaat een bijzondere dynamiek wanneer de held van het verhaal zijn doel alleen kan bereiken wanneer hij iets moet doen wat ingaat tegen zijn principes, zijn gebruikelijke gedragspatronen, zijn normen, of hoe hij naar de wereld kijkt.
Het liefst vul ik dat aan met concepten die elkaar lijken tegen te spreken of anderszins met elkaar in contrast zijn.
Vaak gebeurt dat vooral terloops en niet zozeer gepland. Het komt zelfs met enige regelmaat voor dat ik achteraf details ontdek die bestaan, zonder dat ik ze bewust op die manier heb bedacht.

Interessant detail: veel van mijn personages, voornamelijk die uit langere vertellingen, zijn gebaseerd op mensen die ik (in meerdere of mindere mate) ken. In principe beperkt zich dat tot het uiterlijk van deze personen, aangezien bekendheid met een mens mij helpt de mimiek en lichaamstaal te beschrijven. Toch betrap ik mezelf er ook op dat er zo nu en dan een kenmerkende karaktertrek vanuit het model het personage in sijpelt. Immers, mijn hoofd kiest modellen met een reden – al kan ik lang niet altijd een vinger leggen op het ‘hoe’ of ‘waarom’.

Vandaag, op de langste dag, ontdekte ik zo’n detail. Ik ben niet het type dat gemakkelijk verjaardagen onthoudt, maar het blijkt vandaag de verjaardag te zijn van mijn model voor één van de personages uit De loutering van Midwinter. Voor degenen die de ironie nog niet zien: een kind van de langste dag dat iets ongebruikelijks moet doen op de kortste dag – iets wat zogezegd ‘een omkeer in de tijd teweeg zal brengen’.

Waren schrijvers van mysterieuze brieven maar concreet in hun aanwijzingen…

Geef een reactie