Het moet hebben plaatsgevonden op een avond als deze. Zo rond eind augustus, begin september, die richting. Ik weet dat ze geen andere keuze had dan het gebouw (en daarmee haar enige vrienden) te verlaten. Ze móest wel. Ergens daarbuiten wachtte datgene wat ze altijd al had willen hebben. Haar beste vriendin zou het haar niet kwalijk nemen, toch?
Op avonden zoals deze denk ik aan haar. Met haar is het allemaal begonnen, zo’n vier jaar geleden. Of eigenlijk met hem. Eén blik door zijn ogen, gericht op haar. En toen wist ik het zeker: zij is het. Zij was degene die ik zocht…
Nu, telkens wanneer de donkere lucht buiten steeds even helder wordt opgelicht door een stevige bliksemflits… nu kijk ik naar buiten, al weet ik dat ik haar nooit zal zien.
Het blijft vreemd. Ik weet hoe ze heet, waar ze vandaan komt, waar ze is ontstaan. Ik ken haar motieven, haar twijfels, en haar grootste angst. Toch zal ze voor mij ongrijpbaar blijven.
Anderzijds is dat ook geen levensgroot probleem. Tenslotte hoort ze bij hem…
Geef een reactie