Hoewel ik het niet vaak beoefen, blijft het schrijven van poëzie mij boeien. Zo ook de afgelopen dagen. Hieronder volgt de tekst van een, tja, hoe noemt men iets dergelijks? Ik vermoed dat het als klaagzang telt, aangezien een overledene wordt bezongen. Ter informatie: de Zíl is een rivier in Loutering van Midwinter.
Zij onder u die weten dat ik van het team ‘inhoud boven vorm’ ben zullen zich misschien verwonderen over de niet-direct-te-achterhalen betekenis, maar in de context van de gebeurtenissen in het verhaal zal alles op zijn plaats vallen.
Vlinder in de wind
Neem me mee naar de oever van de Zíl
Daar waar het land het water raakt
Vlinder in de wind
Is uit haar cocon ontwaakt
Alles stroomt tussen pilaren van de brug
Vleugels van goud en glinstering
Komt en gaat, maar niemand ziet haar terug
Schoonheid in herinnering
Water zout, als het meer van de Vallei
Toen zij uit de hemel viel
Altijd is ze vrij
Zwevend op de morgenwind
Geef een reactie