Dat moment wanneer je bezig bent met schrijven, en ineens jezelf betrapt op de gedachte “Misschien moet hij wel dood”. Op zichzelf is dat geen gekke gedachte voor een schrijver, maar wel als het om de hoofdpersoon gaat.
Ik heb absoluut wel het gore lef om personages te laten sterven in mijn verhalen, maar de hoofdpersoon? Er gebeurde mij iets wat ik niet van mijzelf gewend ben: ik werd er emotioneel van, en het zweet brak mij even uit…
Wilde ik serieus Relnor de Onsterfelijke laten ombrengen? Na alles wat hij zal meemaken? Waarom schoot die gedachte door mijn hoofd? Zal dat zijn pad in het verhaal uiteindelijk mooier maken, en het verhaal tot een meer bevredigend einde brengen? Ik heb weleens eerder onconventionele en/of onorthodoxe keuzes gemaakt ten bate van de poëtische waarde van een verhaal, maar dit is wel heel extreem.
Toch rest mij de vraag: moet hij dood? Of het nu ‘ja’ is of ‘nee’: waarom dat antwoord?
Dit is één van die momenten waarop ik mij als schrijver afvraag “Wat ben ik in vredesnaam aan het doen?”
Geef een reactie