Een decennium. Zo lang is het al geleden dat ik begon met mijn eerste serieuze poging fictie te schrijven. Wat begon uit verveling op de middelbare school is uitgemond in zo mogelijk mijn grootste hobby.
Het is in elk geval één van de dingen in dit leven waar ik gepassioneerd voor ben. Mensen die mij goed kennen weten dat het concept ‘passie’ iets is waar ik zeer geconcentreerd in ben: een klein aantal zaken koester ik sterk, in plaats van mijn interesse uit te smeren over een onoverzichtelijk groot aantal zaken.
Inmiddels lijkt 2006 een herinnering uit een ver verleden; een vervlogen belevingswereld die geen onderdeel meer uitmaakt van mijn huidige leefomgeving.
Of misschien toch wel? Veel komt en gaat in een zich nog ontwikkelende persoonlijkheid, maar één ding is gebleven: de wens zich uit te drukken en een verhaal te vertellen. Niet omdat ik in mijn eentje de wereld kan verbeteren of zelfs maar veranderen, maar omdat een verteller nu eenmaal niet niet kan vertellen. Het is wat hij doet, of er nu mensen luisteren of niet.
Nu, op 29 oktober 2016, zijn we tien jaar en een heleboel woorden verder. Niet alleen omdat ik de eigenschap heb soms onbedoeld lang van stof te zijn (waarvan akte), maar vooral omdat ik inmiddels aan mijn derde roman bezig ben, en mijn gezamenlijke projecten ergens tussen de 300.000 en 400.000 woorden beslaan…
Geef een reactie