De spelers van Renascarrh zijn inmiddels van mijn toneel verdwenen. Althans, de sterfelijke spelers. Enkelen van hen zullen altijd aanwezig zijn, al is het maar achter de schermen.
Nu het podium ontdaan is van personen die daar vijf jaar lang hebben rondgelopen, is er plaats gemaakt voor anderen. Net als bij Renascarrh is er iets nieuws ontstaan vanuit een flits – een gedachte die een fractie van een seconde duurde, maar tegelijkertijd minutenlang in beslag leek te nemen.
Sinds ik de boeken van Arjan Wilschut lees, heb ik een sluimerend verlangen om een verhaal te schrijven in hoge fantasy. Zonder dat ik dat heb geforceerd is er en man op het toneel gekomen. Zijn naam is Relnor, en hij zal mijn nieuwe sterspeler zijn.
Zij die Renascarrh hebben gelezen weten dat er in dat verhaal iets is teruggegeven aan de sterfelijken wat in het verre verleden door de mens is misbruikt. Het verhaal van Relnor vertelt over hoe de wereld eruit zag vóórdat er van hogerhand werd ingegrepen…
Geef een reactie