Midden op de dag. Het zou een feestdag moeten zijn, waarin vrijheid en blijheid wordt gevierd. Terwijl hij, over van alles nadenkend, uit één van zijn dakramen staarde, dacht de jonge schrijver aan de ironie van het moment.
Buiten pakten grijze wolken zich samen. De regen begon, zonder nuance, ineens uit de lucht te vallen, terwijl in de verte een rommelend geluid naderbij kwam.
De schrijver haalde diep adem. Hij genoot van deze weersomstandigheden, ook al was het door de regisseur gekozen moment niet bepaald treffend. Zo midden op de dag was het weliswaar ineens donker genoeg om het licht aan te doen, de lichtflitsen buiten zouden verre van spectaculair zijn. Waarschijnlijk had de regisseur in zijn oneindige wijsheid besloten het script, zoals gebruikelijk, niet te lezen.
Terwijl de schrijver dit overpeinsde, betrapte hij zichzelf erop dat hij in de lucht, tussen de wolken, op zoek was naar overvliegende draken. Onzin natuurlijk, dat wist hij letterlijk dondersgoed, maar het weerhield hem er niet van te blijven kijken.
Achter in zijn hoofd begon hij zich af te vragen hoe ver zijn illustratrice inmiddels was gevorderd met de afbeeldingen voor zijn nieuwe roman. Het kon niet lang meer duren, zei hij tegen zichzelf.
Geef een reactie